Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Koszalinie - Bo każdy chce mieć dom

Gry

JEST MÓJ PRZYJACIEL

Stajemy w kole, trzymając się za ręce. Osoba prowadząca podnosi do góry rękę tego, kto stoi po jej prawej stronie, mówiąc: „To jest mój przyjaciel”. Wywołany w ten sposób przedstawia się imieniem i podnosi rękę następnego w kółku, także ze słowami „To jest mój przyjaciel”. I tak dookoła, aż wszyscy się sobie przedstawią i wszystkie ręce będą w górze. Wtedy wszyscy się wszystkim kłaniają.

KOMPLEMENTY

Puszczamy rytmiczną muzykę (w warunkach spartańskich wszyscy nucą tę samą melodię) i w takt melodii wszyscy chodzą po sali. Na znak prowadzącego należy powiedzieć coś miłego najbliżej stojącej osobie. Im bardziej wyszukany komplement, tym lepiej. Można np. stwierdzić: „Śniło mi się, że dostałeś złotą płytę za przebój, który nagrałeś” albo: „Twój siedemdziesiąty ósmy kędziorek nad prawym uchem jest czarujący”, albo: „Uśmiechem bijesz na głowę Monę Lizę!”… I tak chodzimy, mówiąc sobie miłe słowa, aż wszyscy się rozchmurzą, a może nawet będą śmiać się do rozpuku.

IMIONA

Grupa siedzi w kręgu. Piłka jest przekazywana kolejnym osobom i każdy, kto ją dostanie, mówi bardzo wyraźnie swoje imię (lub pseudonim). Kiedy wszyscy już się przedstawią, piłka wraca do pierwszej osoby, która rzuca ją w kierunku innego uczestnika. Ten, łapiąc piłkę, musi wykrzyknąć imię/pseudonim osoby rzucającej. I tak kolejno – piłka rzucana jest dalej, a każda osoba łapiąca musi wypowiedzieć imię/pseudonim rzucającego. Zabawa trwa tak długo, aż nikt się już nie myli.

CECHA CHARAKTERU

Każdy z uczestników wynajduje w sobie cechę charakteru zaczynającą się na literę swojego imienia, i tak się właśnie przedstawia, np. „Jestem kulturalny Karol” , „Szybki Szczepan”, „Małomówna Małgosia”, Wszyscy starają się zapamiętać imiona i przydomki poprzedników, każda kolejna osoba powtarza wszystkie wcześniej wymienione imiona i przymiotniki, a na końcu wymienia swoje. Co oznacza, że ostatnia osoba musi powtórzyć wszystkie. Następnie można zaproponować zmianę kierunku.

RUNDKA, CZYLI PRZEDSTAWIAMY SIĘ

Rozbudowana wersja poprzedniej zabawy. Stoimy, siedzimy, leżymy (na łące na przykład) w kręgu i kolejno, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, przedstawiamy się – imieniem lub pseudonimem, dodając równocześnie jakieś określenie własnej osoby. Przykład: Hanka – miłośniczka kaktusów, Jacek – fan rocka, Ewka – kinomanka itp. W następnej turze wszyscy kolejno zadają każdej z obecnych w kręgu osób po jednym pytaniu (zupełnie dowolnym). I kolejna tura: każde z nas, kierując się między innymi usłyszanymi odpowiedziami na pytania, „przedstawia” kolejno partnerów po swojemu. Do imion i cech dodajemy teraz swoją opinię o każdym, oczywiście pozytywną. Przykład: Hanka mówi: „To jest Jacek – znawca rocka, z miłym uśmiechem. A to Ewka, kinomanka, błyszczy dowcipem. To Jurek – matematyk, zawsze optymista” itd. Jeśli macie sporo czasu – rundka zapoznawcza może przekształcić się w bardzo ciekawą rozmowę.

DŻUNGLA

Żeby rozruszać towarzystwo, rozdajemy uczestnikom karteczki z nazwami zwierząt (wydające odgłosy). Każde zwierzę powinno się powtórzyć dwa razy. Na sygnał prowadzącego wszyscy zaczynają naśladować głosy swoich zwierząt (albo charakterystyczne ruchy), szukając w tym czasie swojej pary – tego samego zwierzęcia.

PAJĘCZA SIEĆ

Im więcej uczestników, tym lepiej. Wylosowana osoba trzyma kłębek wełny i zadaje pytanie odnoszące się do jej osoby, np. „Jaki kolor lubię najbardziej? Jaka jest moja ulubiona bajka? Jaki jest mój ulubiony deser?”. Kto dobrze odpowie, ten bierze kłębek i zadaje kolejne pytanie, dotyczące jego, ale pierwsza osoba zatrzymuje koniec wełny. Po kolejnej odpowiedzi pytający zatrzymuje nić, a kłębek podaje osobie, która odpowiedziała. Im więcej pytań, tym gęściej upleciona sieć. Jeśli uczestnicy nie znają się dobrze, można zadawać inne pytania i kierować je do konkretnej osoby. Wszystko zależy od naszej inwencji.

LUSTRO

Dobierzcie się w pary (najlepiej przez losowanie). Przez następne pięć minut jedna osoba w parze będzie lustrzanym odbiciem drugiej – to znaczy, będzie naśladować postawę, ruchy, gesty, wyraz twarzy, ton głosu, także powtarzać słowa. Staramy się robić to jak najdokładniej, bez przesady w żadną stronę – to i tak będzie zabawne. Po pięciu minutach zmiana w parze. Można tak się bawić w czasie jakiegoś działania, np. podczas wędrówki.

POLOWANIE NA CHOCHONIE

Wszyscy obecni piszą anonimowo na kartkach BOJĘ SIĘ… (np. węży, odpowiadać przed tablicą, rozmów z nieznajomymi, jąkania). Jeśli ktoś boi się wielu rzeczy i spraw, musi wybrać swojego najgorszego chochonia. Kartki wrzuca się do kapelusza i kolejno losuje wśród uczestników. Każdy najpierw głośno i wyraźnie odczytuje kartkę, po czym przedstawia swoje sposoby przegnania wylosowanego chochonia. Pozostali mogą dopowiadać, jeśli mają jakieś znakomite pomysły – zarówno bardzo konkretne i poważne, jak i zwariowane, typu: „Żeby przegnać tego chochonia, trzeba wskoczyć na stół i zawołać – kukuryku!”. Zabawa jest znakomita, wszyscy coś wygrywają! Można głosować, który sposób jest najlepszy.

CZASEM DOBRZE JEST KRZYKNĄĆ

Wszyscy kucają, kulą się i zaczynają cicho mruczeć, następnie powoli, stopniowo natężając głos, podnoszą się. Najpierw są schyleni, potem się prostują, wreszcie stają z rękami uniesionymi, a na koniec wyskakują do góry, krzycząc z całych sił. Można się umówić, że nie używamy słów, każdy wrzeszczy po swojemu. Można też wykrzyknąć wspólnie jedno jedyne słowo. Uwaga! Ważne jest, żeby wszyscy krzyczeli równocześnie. Powtórzcie tę zabawę trzy razy. Pogadajcie, jak się teraz czujecie. Zastanówcie się, czy świat nie wydaje się wam bardziej przyjazny.

NIE ROZŚMIESZAJ MNIE

Uczestnicy dobierają się parami. Jedna osoba usiłuje być poważna i nie uśmiecha się. Partner ma za zadanie ją rozśmieszyć. Kiedy mu
się to uda, para zamienia się rolami. Jeśli się nie uda, zmieniamy partnerów.

OPIEKUN I PODOPIECZNY

Dobieramy się parami. Jedno z nas gra rolę niewidomego (wystarczy zamknąć oczy), drugie zaś opiekuna, który kładzie rękę na ramieniu podopiecznego. Na klaśnięcie w ręce osoby wyznaczonej do prowadzenia zabawy (bez pary) niewidomi z opiekunami wyruszają na zwiedzanie okolicy (dotykiem!). Oczywiście podczas zwiedzania obowiązuje wszystkich absolutna cisza! Ponowne klaśnięcie w dłonie i następuje zmiana ról – opiekun staje się niewidomym. Na jedną turę zwiedzania trzeba przeznaczyć 7–10 minut. A teraz opowiedzcie sobie, co czuliście, odgrywając rolę niewidomego. A co, będąc opiekunem? Kto kogo właściwie prowadził (może być różnie)? I jeszcze – jakie wrażenia odebraliście, dotykając niby dobrze znanych przedmiotów.

 

Wakacyjne zabawy dla dzieci

Wakacyjne zabawy dla dzieci mogą stać się wspaniałą okazją, do budowania więzi rodzinnych. W trakcie roku szkolnego niestety zdecydowaną część naszego czasu pochłaniają obowiązki, dlatego warto podczas wakacji pamiętać o tym, aby poświęcić swoim pociechom wystarczająco dużo uwagi.

Pojedynek pytań

Zabawa polega na rozmowie, która oparta jest na pytaniach.  W jednej rozgrywce uczestniczą dwie osoby. Rodzinę można podzielić na dwie drużyny. Jeśli członkowie rodziny są nieparzyści, można zmieniać kombinacje par, a każdy uczestnik zabawy zbiera punkty indywidualnie. Zanim rozpoczniemy zabawę, określamy miejsce, np. park, szkoła, kino, szpital, etc. Następnie zaczynamy rozmowę, która może składać się tylko i wyłącznie z pytań. Dialog trwa tak długo, aż któraś z osób się zagapi i odpowie na pytanie lub nie będzie miała pomysłu co mówić dalej. Refleks i pomysłowość, to podstawa tej zabawy. Nie zabraknie też śmiechu i nutki rywalizacji.

Słowo

Wakacyjne zabawy dla dzieci mogą doskonale pobudzać kreatywność. Do tego rodzaju zabaw możemy zaliczyć grę w “słowo”. Aby ją wykonać potrzebujemy talii kart z różnymi słowami. Karty rozdzielamy równo pomiędzy uczestników zabawy. Następnie określamy miejsce akcji i problem związany z miejscem. np. Sklep, w którym dwie panie kłócą się o ostatnią sztukę dorsza na promocji. Następnie zaczynamy rozmowę.  Każdy uczestnik ma za zadanie jak najszybciej zejść z kart. Kiedy w wypowiedzi użyjemy słowa z konkretnej karty, możemy ją odrzucić z talii. Wypowiedzi jednak należy budować w taki sposób, aby była logiczne i pozwalały dojść do rozwiązania problemu.

Baba Jaga

Jeden z uczestników zabawy jest Babą Jagą. Stoi on twarzą do ściany, jednak w każdej chwili może się obrócić. Pozostali uczestnicy zabawy stoją przy przeciwległej ścianie. Ich zadaniem jest jak najszybciej dojść do Baby Jagi w taki sposób, aby nie widziała, jak się poruszają. Kto zostanie przyłapany, odpada z gry.

Skojarzenie

Jeden z graczy ma za zadanie wymyślić sobie jedno słowo. Inni gracze o tym wiedzą, jednak nie wiedzą jakie jest to słowo. Podają przypadkowe słowa, które mogą kojarzyć się ze słowem wymyślonym przez pierwszego gracza. Kiedy wszyscy wypowiedzą słowo, które im się kojarzy ze słowem wymyślonym przez gracza nr 1, gracz nr 1 podaje jakie wymyślił słowo. W drugiej części zabawy każdy z uczestników musi uargumentować, dlaczego słowo, które podał na początku zabawy kojarzy mu się ze słowem gracza 1.

Kim jestem?

Siadamy w kole. Każdy gracz pisze na karteczce samoprzylepnej 1 słowo, może być to rzecz, zwierzę lub osoba. Następnie naklejamy karteczkę na czoło osoby siedzące po prawej stronie, tak by nie wiedziała co jest na niej napisane. Po kolei gracze zgadują kim są poprzez zadawanie pytań zamkniętych, na które pozostali gracze odpowiadają “tak” lub “nie”. Gracz, który najszybciej zgadnie kim jest wygrywa.

Balony z wodą

Dzieci dzielą się na dwie drużyny. Do dyspozycji mają ręczniki oraz balony z wodą. Ich zadaniem jest odbijanie balona w dwóch drużynach, tak aby nie pękł (można także odbijać pojedynczo, każda drużyna oddzielnie). Drużyna, przez którą balon pęknie dostaje punkty ujemne. Wygrywa ta, która utrzyma balony jak najdłużej. Jest to doskonała zabawa, zwłaszcza na upalne dni!

Wyścigi

Do tej zabawy potrzebne będą słomki, popcorn oraz mini tor przeszkód, który możesz zrobić na stole lub podłodze. Dzieci poprzez dmuchanie w słomkę, mają przesuwać kawałek prażonej kukurydzy po torze przeszkód. Kto pierwszy ten lepszy!

Pajęczyna

Wakacyjne zabawy dla dzieci nie muszą ograniczać się do tego w co najczęściej bawią się nasze pociechy. Zaskocz swoje dzieci własną kreatywnością! Zabawą, która na pewno spodoba się Twoim dzieciom jest Pajęczyna. Potrzebujesz taśmy i starych gazet z których dzieci będą mogły zrobić kulki. Taśmę kleimy ze sobą w taki sposób, aby stworzyć lepką pajęczynę z otworami. Dzieci mają za zadanie przerzucać kulki papieru w taki sposób, aby nie przykleiły się do pajęczyny. Świetna zabawa, która zajmie dzieci na dłuższy czas.

Wojna na gąbkowe kuleczki

Potrzebujesz gąbki, którą należy pociąć na małe kawałki i zamoczyć w wodzie. W ten sposób masz już przygotowaną amunicję “na wojnę”  Kto najbardziej mokry, ten przegrywa!

Zaginiony skarb

Wystarczy ukryć skarb w postaci słodyczy, czy biletów do kina, narysować mapę, dołączyć zadania na trasie, które pozwolą przejść do kolejnego etapu gry i świetna zabawa gotowa. Wszystko zależy od Twojej kreatywności, a i obowiązki domowe mogą zamienić się w zabawę.

Pokaz mody

Wystarczy wyłożyć odpowiednie ubrania i pokaz mody gotowy. W szczególności dla dziewczynek, choć pewnie nie tylko.

Udanej zabawy i wypoczynku podczas wakacji:))

Znalezione:

Wakacyjne zabawy dla dzieci – podrzucamy kilka sprawdzonych pomysłów!